Aşk iki kişilik bir yalnızlıktır. Kalbin küçülür ve sadece ona vardır yer.
Ne zaman ki etrafın da insanlar olduğunu fark edersin, o zaman aydınlanma başlar, kalbin büyür , iki kişilik yalnızlığın, çoklu yalnızlaşmaya doğru ilerler.
Tüm bunlar yaşanırken , yaş alan kalbinle birlik de yeri hiç değişmeyen bir tek o varsa o zaman aşkın sevgiye everilmiş demektir.
Büyümüş yüreğinin odaların da ışıklar bir yanıp bir söneriken , benzer aydınlıklar veya zifiri karanlıklar dahi olsa gözün kapalı bulduğun o yer onun yeri ise bu alışkanlık demektir.
Aşk güzeldir, sevgi fevkalade alışkanlık ise aşkı bulup sevgiyi yaşamış olmanın tesellisi ile hayatın üstünde da durup altı yokmuşçasına yaşamak gibidir. Hani bir laf varya hayatın alt üst olunca derler , altının üstünden güzel olmadığı ne malum . İşte buna inanmak alışkanlığın da tükendiği sıfırıncı noktadır , o zaman eksiye düşmeden gitmek insanlıktandır .
Aşkı bulduğunuzda insanlığınızı kaybetmeyin .