Ben ölümler, yalniz kalmalar, karanliklar, memlete ozlemle bakislar sanirdim en buyuk acilar.
Öyle degilmis .
Gitmek kolay, gidememek zor .
Ölmek kolay, yasamak zor .
Yalnızlık kolay kimse yokken, herkez varken yalniz olmak zor.
Karanlik degil, aydinlikda kör olmak zor.
Memleket mi ...
Herkesin memleketi kendi çocukluğu.
Her göz yaşımızda daha da uzaklaşıyoruz çocukluğumuzdan, ve hasret büyüyor. Büyümeye her attığımız adım da daha da anlıyoruz hayatı, anlamlandırıyoruz kendi baktığımız noktadan.
Zor dediklerimiz kolay, kolay dediklerimiz kabullendiklerimiz oluyor.