Annelerin çocuklarına küçükken söylediği şey;
Yemeğini yarım bırakma aklın kalır:
Yarım bırakma!
Çünkü neyi yarım bırakırsan aklın orada kalır. İşini, eşini, kararını, kahrını, acını, öldürmeyip yaralı bıraktığın kalbi, kanadını kırıp uçuramadığın sevdanı, ölüm acını, şevinç çığlıklarını, başarı nidalarını, yükseldiğin merdivenini, okuduğun kitabı, içtiğin suyu, yediğin yemeği yarım bırakma, aklın kalır.
Belki başarırdın, belki bu sefer doyardın, belki uçardın göklere elin güneşe değdiğinde yanacağını bilsen de, belki gömseydin öleni, arkasından dua ederdin, yüzüne beddua etmek yerine, belki başarına mutlu olsaydın ayrıntılara takılmak yerine, yüzünde güller açardı senin de, belki bitirseydin kitabı, ağladım diye bırakmasaydın, mutlu sona erişirdin sen de, belki sonu uçurum, belki karanlık, belki bela, belki mutsuzluk, öyleyse hiç başlamasaydın, sonuçta tabağındakinin ne olduğunu biliyorsun, tadını bilemesende, bunlara ben tokum deseydin geri çevirseydin ya da baktın tadına bir iki kaşık, severim sandın sevmedin, o zaman çöpe at yemeği ya da başkasına ver yemeğini, tabağını verme ama içindekini ver, sonra tabağını yıka, o yemekten tamamen kurtul. Sevmediğin halde bırakamadığın yemeğin yanına ya da yıkamadığın tabağa, sırf doyma arzun için koyarsan başka yemek, tatları karışır ve seninde tadın kaçar.
Tabağını yıka bir dahaki servis için, tıpkı yüreğini bir sonraki sevebilme ihtimalin için yaşanmış bütün kötülüklerden temizleyip arındırman gerektiği gibi.