Bu gün utandım nefes alışım dan.
Yemek boğazıma düğümlendi.
Elimi, yüzümü bile yıkayamadım.
Aynaya bakamadım.
Hele sevdiklerime asla.
Dokunamadım yavruma, koklayamadım. Utandım.
Işıkları kapattım, gözlerimi kapattım, zihnimi kapatamadım.
Uyusam uyuyamadım.
Bugün utandım herşeyden her şeyi yapıyor oluşumdan, özgürlüğümden utandım.
Kanımın hala damarım da oluşundan, ruhumun bedenimde oluşundan utandım. Evim de dolabımdakilerden utandım çünkü belkide onların geliriyle finanse edildi bu katliam.
İnsanlığımdan utandım, imanıma sığındım.
Ve tesellim bu dünyadaki dökülen göz yaşların ahiretteki cennetinin çiçeklerin topraklarına ulaşıyor olmasıydı.
Ama daha güzel bir ahiret için bu kadar göz yaşı ve kana gerek var mıydı?
Bunu düşüdüğüm için eksik imanımdan utandım.
Bugün ben çok utandım.
Bir şey yapamıyor oluşumdan, yapamayacak kadar güçsüz oluşumdan utandım.
Ben ve duygularım koca dünyada bir biti bile haraket ettiremeyecek kadar aciz ve değersizmiş anladım.
Ama üzülmemeyi ve düşünmemeyi bırakamadım.
Ben bugün çok utandım.
SAVAŞ VAR
YANGIN VAR
SEYİRCİ VAR